Kunst

In de kamer van mijn vroeger

Later is vroeger verdwenen.
Of nee, vroeger is later,
nee, vroeger is nu alweer weg, terwijl later veel eerder dan vroeger zal verdwijnen.
En vroeger dacht ik: later wordt het leuk, maar later denk: vroeger was het leuker, alleen wist ik dat vroeger over later nog niet.
En dat is 't leuke van later, dat je weet dat je vroeger nog niet wist wat je later zou weten, terwijl je later, veel later, nou juist alles weer vergeet wat je wist over vroeger, nu, en zelfs later, en zelfs dat er ooit eens iets ander dan heden is geweest.

Op 24 augustus 2007 is Marion Bloem 55 geworden. Dat was aanleiding voor een publicatie van een selectie van haar persoonlijke gedichten en schilderijen.
In de kamer van mijn vroeger is een zin uit een van Bloem's gedichten over haar Indische oma.
In deze bundel vinden we ook poëzie over o.a. haar vader, over moederschap, haar eigen grootmoederschap en haar elatie met haar echtgenoot, die een aantal jaren geleden geconfronteerd werd met prostaatkanker.
Persoonijke gebeurtenissen zoals ernstige ziektes in de familie verwerkte zij middels gedichten en schilderijen. Krassen, vegen, streken, letters, cijfers, punten en komma's over voorbij en verder.

Thuis

Haar leven lang houdt Marion Bloem al een dagboek bij waarin zij niet alleen schrijft, maar ook tekent en schildert. In haar dagboeken staan schetsen en aantekeningen die naderhand uitgroeien tot romans, verhalen en schilderijen. Als dochter van Indische migranten is ze vertrouwd met het zoeken naar een 'thuis'. Bloem ervaart haar dagboeken als haar meest comfortabele thuis. Verleden, heden, dromen, angsten en toekomst vinden hun plek in deze schilderachtige bloemlezing. De verhalen met welke zij is opgegroeid, haar jeugd als Indisch meisje, haar vele reizen over de hele wereld, de liefde voor haar zoon, haar integratie in de Nederlandse samenleving en haar gevoel een wereldburger te zijn die zich overal en nergens thuis voelt, brengt zij in tekst en beeld tot uiting.